merhaba

sabah 6:54. kerahat vaktinin çıkmasını bekliyorum. bu gün sahurdan sonra uyku tutmadı, sanırım sınav yaklaştıkça uykularım azalacak. stres bende çok uyuma ve uyuyamama olarak iki uçta bulgulara sebep olabiliyor... mesela gece galiba 1.30'a doğru yattım, 4'te kalktım ve uykum yok... çocukken uyuyamadığımda ağlardım. herkes uyuyunca, gece boyunca, karanlıkta sadece benim uyanık kalmam ihtimaline dayanamazdım galiba. karanlıktan çok korkardım zaten. ablam beni korkutmak için, gözlerini korkunç yapar, korkunç şeyler anlatırdı. 3. katın penceresine kadar zıplayabilecek yeşil, parlak gözleri olan, kocaman kapkara bir köpek mesela. eskiden fosforlu, yanyana iki dikdörtgen gibi olan ışık düğmeleri, karanlıkta aynı o köpeğin gözlerine benzerdi. bir odadan diğerine giderken hala ışıkları söndürmeden giderim. sırayla bütün ışıkları yakarak. ışık düğmesine basmak için odaya girmek bile çok korkunç, eğer kapının hemen yanındaysa odaya girmeden, elimi uzatarak ışık düğmesine basıyorum, üstelik elimi uzatırken sürekli besmele çekerek. karanlıktan çok korkuyorum ve ne fenadır ki, ışıkta uyuyamıyorum. gözlerimi kapatsam bile ışık batıyor sanki. başıma yorganı kapatsam nefes alamıyor gibi oluyorum. mecbur kapatıyorum tabi ışığı. sakinleşene kadar kalbim hızlı hızlı attığından uykuya dalmam epey sürüyor. bu sürede okuyabildiğim kadar ayetel kursi felan okuyorum. sanırım bu kadar korktuğum için sık sık karabasan gibi şeyler oluyor. karanlıktan bu kadar korkuyorum ama mesela izmitteyken evde tek başıma kalabiliyordum. üstelik dış kapıyı kilitlemek bile aklıma gelmezdi çok zaman. bir sabah anahtarımı aradım aradım bulamadım, artık geç kalıyorum diye aramaktan vazgeçerken kapıyı açtım bi baktım, eve girerken anahtarı kapıda unutmuşum, bütün akşam ve bütün gece ööyle dışarda kalmış anahtar. üstelik geçen sene alt kata hırsız girmiş, ona rağmen bu kadar rahatım yani. yani bu kadar rahatken, ne diye karanlıktan korkuyorum onu da anlamıyorum ki.